We zitten inmiddels meer dan zes maanden in een pandemie. “Dat gaat snel”, hoor ik veel mensen zeggen. Daar ben ik het niet helemaal mee eens, ik vind het een lang jaar. Ondanks alles heeft deze crisis me wel veel geleerd, over mezelf en over hoe ik m’n leven plan.
Daar ben ik namelijk nogal goed in; dingen plannen. Voordat we de pandemie in gingen was mijn agenda een puinhoop. Ik was druk met het afronden van mijn laatste mastervakken en was bezig met het schrijven van mijn scriptie. Daarnaast werkte ik best wel veel, voor de universiteit, maar ook freelance. Tot slot had ik ook nog heel veel ‘sociale dingen’ gepland. Wandelen met vrienden, winkelen, uit eten, naar mijn studentenvereniging, noem het maar op. Totdat het 15 maart was. Intelligente lockdown. Corona zette het leven op pauze.
Lege agenda
Ineens was mijn overvolle agenda leeg. Ik had her en der een online college en mijn scriptie ging wel verder natuurlijk, maar verder? Niks. Uiteten kon niet meer, uitgaan kon/kan niet meer, winkelen kon niet meer en mijn treinabonnement had ik ook meer voor de sier. Eigenlijk was dat best wel fijn. Ik had ineens tijd voor mezelf, ik ben begonnen met het maken van legpuzzels (zoals iedereen in Nederland). Daarnaast heb ik ook ineens heel veel dingen opgepakt waar ik eerder ‘geen tijd voor had’. Had ik er echt geen tijd voor, of maakte ik er geen tijd voor? Ik wou al sinds ik in Leiden woon, (dat is meer dan 3 jaar), mijn fiets blauw spuiten. Dat is nu eindelijk gebeurd (en het is awesome). Ook heb ik echt kneiterveel gewandeld en gefietst door (omgeving) Leiden.
Verplichte rust
Waarom vond ik het voorheen nodig om altijd maar door te rennen, van afspraak naar afspraak? Is het zo erg om een avond thuis te zijn? Of gewoon een avond wandelen door Leiden in plaats van bier drinken op een vereniging. Ik heb tijdens de afgelopen crisis meer van Leiden en de omgeving gezien, dan in al die jaren ervoor. Dat is toch stom eigenlijk? Door de crisis voelde ik me aan de ene kant soms heel verveeld, ik kan niet goed stil zitten en dat is best lastig combineren met een pandemie. Aan de andere kant voelde ik me ook een stuk minder gestrest en opgejaagd. Ik heb me te vaak druk gemaakt om dingen die er helemaal niet toe doen.
Terug naar niks
Want wat is er nou eigenlijk echt belangrijk? School? Niet belangrijk. Werk? Niet belangrijk. Uitgaan? Niet belangrijk. Shoppen? Niet belangrijk. Familie en vrienden, dat is het enige dat echt belangrijk is. Deze crisis heeft ons even terug gezet naar 0. Want als alles om je heen wegvalt, wat blijft er dan over? Heel weinig.
Ik ga mijn best doen om die rust in mijn agenda een beetje te behouden. Wat heb jij geleerd van deze pandemie?