Joy (21) is student in Leiden en heeft corona gehad. Voor deze blog heb ik haar geïnterviewd over haar ervaringen hiermee in het Leidse studentenleven. Welke impact heeft dit op haar gehad?
De symptomen
Het begon voor mij met hoofdpijn, alsof ik brak was. Maar ik deed op dat moment een intensieve commissie waarbij er vaak geborreld werd, dus ik was ook wel vaak brak. Toen kreeg ik ineens binnen een dag een droog gevoel in mijn keel, ook dat dacht ik te kunnen verklaren aan die avonden. Ik had immers veel gerookt. Toch voelde de hoofdpijn ineens anders en ik dacht “Uh-oh”. De ochtend erna kreeg ik het flink warm. Ik haalde een thermometer bij de winkel, iets waarvan ik echt bang was dat mensen me raar aan gingen kijken. Het voelde alsof ik een zwangerschapstest kocht.
De warmte bleek geen koorts te zijn. Misschien kwam het door de stress, ik had veel te doen. Maar ik wilde er op tijd bij zijn als het toch corona bleek te zijn, dus ik vroeg een test aan. Vanaf die vrijdag bleef ik binnen, mijn test was op maandag en donderdag kreeg ik de uitslag. Het feit dat het lang duurde stelde me gerust: als ik immers positief was, dan zouden ze toch zo snel mogelijk bellen? Net als met de eindexamenuitslag eigenlijk; eerst de gezakte kandidaten bellen. Maar toen bleek: ik had wél corona.
Heb je zelf ook last van dit soort klachten? Ga naar https://www.rivm.nl/coronavirus-covid-19/testen om te checken wat je moet doen!
En toen?
Ik stelde als eerst mijn commissieleden op de hoogte, zij wisten namelijk dat ik ging testen en ik moest iedere dag dingen met hen ondernemen. Omdat ik al veel binnen was gebleven had ik hen godzijdank niet aangestoken, maar je gaat meteen bij jezelf na: wat heb ik allemaal gedaan? Wie zijn door mij de lul? De GGD had mij een brief gestuurd die ik aan mijn vier huisgenoten kon geven, zij moesten vanaf dat moment tien dagen in quarantaine. Dit zorgde wel voor wat spanning. Ze hadden het idee dat ik onverantwoordelijk was, omdat ik veel op SSR was vanwege die commissie. Maar SSR heeft geen uitbraken, juist omdat daar strenger gehandhaafd wordt dan in de reguliere horeca. Mijn huisgenoten baalden gewoon heel erg omdat ze zelf zo voorzichtig waren en nu alsnog in quarantaine moesten door mij. Dan is tien dagen toch wel lang.
“Ik ben blij dat ik het serieus genomen heb en bij het minste of geringste binnen ben gebleven”
In afwachting van de uitslag gingen we er van uit dat het negatief was dus deed iedereen behalve ik zijn ding. Ik moest op mijn kamer blijven, het huis was “gezellig” samen in quarantaine aan het eten en dergelijke. En dat was naar, er werd ook fanatiek geklaagd. Dat is een manier om ermee om te gaan natuurlijk, maar als ik even uit mijn kamer kwam waren er heftige reacties en dat trok ik me best wel aan. Zij moeten ook tien dagen alles afzeggen. Daar ben je dan de aanstichter van, ook al is het niet bewust.
Het hielp niet mee dat ik eerder weer naar buiten mocht doordat ik op een gegeven moment klachtenvrij was. Ik voelde me daar echt schuldig over, ook al vertelden ze me keer op keer dat dat niet nodig was. Je beseft je dan heel goed wat je anderen aan kan doen. Ik ben weer even op mijn plek gezet.
Even binnen zitten
Waar ik zelf moeite mee had in het begin is dat ik het zelf nog maar net wist of het nieuws ging al rond en iedereen leek het te weten. Ik kreeg veel appjes van mensen die vroegen of het goed ging en of ik hulp nodig had met boodschappen of iets dergelijks, ik heb een fijn netwerk van vrienden. Maar ik kreeg ook appjes met vragen van mensen over wat het voor hen betekende en wat zijzelf moesten doen, toen brak er wel stress uit voor mij. Je voelt je dan echt een patiënt, terwijl ik er fysiek nauwelijks last van had. Sterker nog, ik dacht eigenlijk dat ik me liet prettesten omdat de symptomen zo mild waren. Maar ik ben wel blij dat ik het uiteindelijk serieus heb genomen, hoe mild het ook was. Dat ik meteen binnen ben gebleven en mijn afspraken heb afgezegd, anders had ik mensen besmet. Het effect had groot kunnen zijn.
Ik had de GGD ook gevraagd of ik nu immuun was of iets dergelijks en ze vertelden me dat ik voor een periode niet herbesmet kan worden. Dat was wel relaxed. Ik had even pech gehad, maar ik voelde me voor het eerst in maanden niet zo kwetsbaar. Je bent je er wel ineens heel erg bewust van dat je absoluut wel vatbaar bent en dan ben je heel dankbaar dat het je niet zo raakt als andere groepen. Blijkbaar zijn studenten supergezond, ondanks dat we slecht voor ons immuunsysteem zorgen met slechte eten en vele bier. Het is jammer dat je feestjes moet missen. Maar als het ergste even binnen zitten is, dan kan je alleen maar blij zijn dat het onder deze doelgroep niet zo heftig om zich heen bijt.
Studenten in het nieuws
De ophef over jongeren en dan met name studenten kan ik van de ene kant wel begrijpen. Ik zie berichten op Instagram van mensen die vrolijk verder gaan met hun leven en de daarbij behorende groepsfoto’s. En dat is nog publiek, laat staan wat er achter de schermen gebeurd. Maar die foto’s zie ik niet alleen onder studenten en andere jeugd, ook zeker de oudere groepen. Ik vind dat als je bij een kroeg of vereniging bent het best goed geregeld is, zeker bij SSR. Maar ook Augustinus laat bij een interview zien dat het er strikt aan toegaat en wordt nageleefd.
Het is helaas soms de individuen die zich dan toevallig met een vereniging associëren die het verkeerde beeld uitdragen; van lamme studenten die de maatregelen aan de laars lappen. Dat is wat er uiteindelijk mis ging bij Augustinus. Het klinkt cliché, maar zo is het vaak: een kleine groep die het voor de rest verpest. Ik spreek wel veel mensen die het toch echt enorm raakt en het erkennen als een maatschappelijk en globaal probleem. Die echt wel beseffen wat het inhoud. Ik ben ook geen heilig boontje, maar we doen flink ons best. Ik snap ook dat het weer begint te jeuken bij de jeugd, maar het is maar net wat je doet en in welke groepen jij je begeeft. Het is logisch dat jongeren als groep worden aangesproken, maar het voelt alsnog naar als je zo veel jongeren om je heen ziet die het wél goed doen.
Meer lezen over studeren in de coronatijd? Check Manon’s blog!