Aan het begin van de studie is niet iedereen er mee bezig, maar op het eind wil iedereen in deze roemruchtige kamer vereeuwigd zijn: het Zweetkamertje. Tot mijn verbazing bleek enkele weken terug dat deze vereeuwiging misschien wel eens spaak kan lopen. Het Zweetkamertje is toe aan renovatie (zo bericht in ieder geval de NOS).

In deze kamer, waar het zoeken van een leeg plekje voor je naam een ware Sherlock Holmes-zoektocht is geworden, staan niet alleen de groten der aarde vereeuwigd, maar ook ‘wij’ (ofja as we speak wacht ik op mijn masterscriptiecijfer). Voor de een zal dit kamertje gewoon een bevestiging zijn van zijn kennis, maar voor de ander is dit een moment dat men nooit zal vergeten (en wat zeer zeker ook niet kan met die 1000 foto’s die stiekem gemaakt worden door trotse familieleden). Gek toch dat een kamertje met hoge muren, vol gekrabbeld en met een ladder zoveel los kan maken bij iemand. Misschien dat een buitenstaander zou zeggen: joh mens, waar maak je je druk om? Maar ik vind het oprecht zonde als dit kamertje zijn glorie zou verliezen. Het is toch iets waar we al die jaren naar uitgekeken hebben en ook de aankomende studenten wil ik deze eer niet ontnemen.

Daarnaast vraag ik mij nog steeds af wat er bedoeld wordt met het begrip ‘restaureren’. Aan de ene kant stel ik mij hier iemand bij voor die (een beetje geitenwollensokkentypje) met een minuscule penseel, onder het genot van klassieke muziek, millimeter voor millimeter de muren gaat ‘restaureren’. Aan de andere kant (en ik kan me niet voorstellen dat dit zal gebeuren), stel ik mij twee stukadoors voor die in een witte outfit op een druilerige dinsdagochtend het gebouw binnenlopen. Om daarna onder het (vrij toepasselijke) nummer van Andre Hazes “Bloed, Zweet en Tranen” dat schalt uit een grote bouwradio, alle muren netjes over te stukadoren. Weg namen, weg vereeuwiging….

In het NOS-artikel stond dat Universiteit Leiden naarstig op zoek was naar sponsors om deze restauratie te kunnen bekostigen. Ik ben ervan overtuigd dat iedere huidige student aan de universiteit heus wel een eurootje kan missen en zeer zeker een bijdrage wil leveren aan de restauratie van deze kamer. Laat staan al die alumni, waaronder grote namen, die op het moment van het zetten van hun handtekening allemaal precies hetzelfde gedacht moeten hebben: het zit erop. Misschien dat uit de Oranje-hoek wellicht iets steun gevonden kan worden en hiermee richt ik mij dan ook tot u, Zijne Majesteit de Koning. Ook u hebt de eer mogen hebben zich te vereeuwigen op deze roemruchtige muren. Hoe jammer zou het zijn als deze kamer niet de hoognodige restauratie kan ondergaan. Wellicht dat u deze kamer een hart onder de riem kunt steken. Hoe zonde zou het namelijk zijn dat over 20 jaar de NOS zou berichten:

De W van Weg: het Zweetkamertje kan niet gerestaureerd worden.

Nadat ik deze blog klaar had gezet voor publicatie, bleek dat het fantastische bedrag van 16.380 euro is opgehaald. De restauratie gaat dus van start!!!

De W van Weg maakt plaats voor de W van “Well hell yeah”!!