Zoals ik eerder liet weten, ben ik inmiddels aan mijn coschappen begonnen. Natuurlijk kan ik hier van alles over vertellen, maar even meekijken lijkt mij voor jullie veel leuker.
Stap 1: De Co-outfit
De standaardoutfit van de co-assistent is een vormeloze witte jutezak die ongeveer tot de enkels reikt, beter bekend als de witte jas (DWJ). Voordelen van DWJ zijn de vele zakken en dat je door het formaat prima in je pyjama naar het ziekenhuis kan komen zonder dat iemand het doorheeft. DWJ lijkt een simpel concept, maar de DWJ-regels zijn dat zeker niet. Zo mag een vrouwelijke co geen rokje dragen tenzij een randje hiervan onder DWJ uitkomt, mogen de mouwen van je eigen kleding niet onder de DWJ-mouwen uitkomen en wordt DWJ gesloten gedragen.
Andere regels betreffende het co-uiterlijk richten zich o.a. op de schoenen (platte nette schoenen, geen witte zolen), kapsels (opgestoken), nagels (geen nagellak, schoon, gevijld) en make-up (zo min mogelijk en neutraal).
Stap 2: Oefenen
Als co-assistent moeten we ons allerlei vaardigheden meester maken en daar wordt flink op geoefend. Op de onderstaande afbeelding is links een foto te zien van mijn eerste aangelegde infuus op een kunstarm en rechts mijn eigen arm na een uurtje bloedprikken op elkaar. Het lijkt misschien wat wreed, maar bloedprikken doet vrijwel geen pijn en ik prik echt liever een keertje mis op een medestudent dan op een patiënt. Daarbij moet ik toegeven dat de blauwe arm een mooi verhaal was voor thuis, haha.
Stap 3: Kennis
Geen weldenkend mens gaat geneeskunde studeren zonder een beetje vakidioot te zijn. Vandaar dat we tijdens een lesje ECG (hartfilmpje) aflezen met de grootste liefde ons eigen hart eens doorlichten. Hieronder toon ik met gepaste trots mijn eigen hartfilmpje, wat een volledig normaal en gezond beeld laat zien. Die kan mooi boven m’n bed.
Stap 4: Gevoelens enzo
Ohja, dat ook nog. Anno 2013 willen we niet alleen artsen opleiden tot medisch-technische experts, maar werken we ook graag aan de mens achter de witte jas. Vandaar dat de hedendaagse co wat lessen psychologie uitzit om o.a. te leren hoe we om moeten gaan met agressieve patiënten.
Stap 5: Beoordeeld worden
Als co-assistent wordt onze vooruitgang constant in de gaten gehouden en getest. Dat kan soms wat benauwend werken, als ik voor mezelf mag spreken.
Stap 6: Afreageren
Coschappen zijn leuk, laat ik daar duidelijk in zijn. Na jaren college en studeren uit boeken, is de praktijk een verademing, dit is waar we al die jaren samen naartoe gewerkt hebben. Dat neemt echter niet weg dat we lange dagen maken en dat we ’s avonds thuis nog aan opdrachten en leerwerk zitten. Een beetje afreageren op vrijdagmiddag kan dan ook geen kwaad. Gelukkig wacht Hepatho, de studentenbar in het ziekenhuis (hepar = lever, patho (van pathologie) = ziekte) met open armen op ons zo vlak voor het weekend.
