Ik was van plan een spannend blog te schrijven over de moordzaak Marianne Vaatstra. Henk Mous, die officier van justitie was in deze zaak, was vanuit het hoge noorden gekomen om op het parket Amsterdam (waar ik stage loop) een presentatie te verzorgen tijdens de zogenaamde maandelijkse parketlunch. Benieuwd naar deze cold case die na bijna 15 jaar werd opgelost door grootschalig DNA-onderzoek, pakte ik een broodje kaas en een beker karnemelk. Schrift opengeslagen en pen in de aanslag om zoveel mogelijk aantekeningen te maken en later over te bloggen. De zaal zat vol met officieren van justitie en parketsecretarissen. Begrijpelijk, want de ontwikkelingen in deze moordzaak die na jaren uiteindelijk hebben geresulteerd in de veroordeling van de dader zijn ontzettend interessant (en leerzaam) voor de beroepsgroep. Op de eerste rij waren nog een paar lege plekken, dus ik besloot daar te gaan zitten.

Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik schrik niet snel van een misdaad, maar toen na 5 minuten de foto’s van de plaats delict verschenen, kreeg ik geen hap meer door mijn keel. Geloof mij, het ziet er niet zo uit als in CSI. Het is rauw. Confronterend, de bevroren blik op haar gezicht. Het is moeilijk te omschrijven wat het precies is, maar het komt aan met een dreun. Het is intens verdrietig om naar te kijken, maar ik wil geen huilebalk zijn dus verroer me niet.

De rest van de presentatie over de technische aspecten van DNA-sporen en de manier hoe dit grootschalige onderzoek ten uitvoer is gebracht, doet mij als alfa af en toe duizelen maar mij hoor je niet klagen. Tien keer liever lichte verwarring dan de emotionele rollercoaster van net.

Na afloop heb ik een paar minuten nodig om dit een plek te geven. Nooit, nooit zal ik deze beelden vergeten. En ineens besef ik waarom de officier van justitie de 2 uur durende presentatie over het jarenlange strafrechtelijke onderzoek na de moord; over de sporen, reconstructies, DNA, de arrestatie van Jasper S. en het requisitoir begint met een grote foto van het slachtoffer. Hij zegt er niets over, maar de keuze voor het bijschrift zegt genoeg:

Marianne Vaatstra

 

Marianne Imke Vaatstra

10 augustus 1982 – 1 mei 1999