‘Medisch Contact’ is weer op mijn deurmat gevallen, het weekblad van de KNMG. Het blad laat studenten als ik alvast even meegluren hoe het er in de grote dokterswereld aan toegaat. Na deze editie kan ik zeggen dat die grote dokterswereld mij misschien niet zo aanstaat.

Mijn overpeinzingen zijn het gevolg van het artikel ‘Geheime auteurs’, van Sophie Broersen. Over coassistenten en arts-assistenten die over hun studie schrijven of geschreven hebben. En hoe hen dat in de praktijk vaak duur is komen te staan. Om een groot gedrukt citaat uit het artikel hier nogmaals te laten passeren: ‘Als je tornt aan het ideaalbeeld van de geneeskunde, word je verketterd’. Ik vrees dat ik moet concluderen dat hier een kern van waarheid in zit. Schrijven en dokter worden, onder m’n studiegenoten durf ik het zelfs amper hardop te zeggen. Niet omdat ze me zullen verketteren, oh nee, maar ze zien het misschien meer als een beetje geklungel tot ik mijn prioriteiten weer op een rijtje heb. Geneeskunde dus. En nog meer geneeskunde. Met een toefje geneeskunde.

Het is met geneeskunde misschien zoals mijn oude geschiedenisleraar ooit zei, dat het één van de weinige beroepen is waar mensen nog echt respect voor hebben. Daar geef je niet zomaar kritiek op, beginnersfout #1 heb ik dus al in mijn zak zitten. Geneeskunde heeft een naam hoog te houden, een imago van hardwerkende, zelfopofferende slimmeriken. Hoe hardwerkend, zelfopofferend en slim al die artsen nou echt zijn, zeker toen ze nog student waren, behandel ik graag een andere keer. Als er nog een volgende keer komt.

Beginnersfout #2 t/m 33 heb ik namelijk ook al gemaakt. Ik schrijf onder mijn eigen naam, heb ook nog een foto naast die naam durven plakken en het is geen hogere wiskunde om te raden aan welke faculteit ik mijn opleiding volg. Als het mij zo vergaat als de auteurs in het artikel, heb ik mijn medische carrière hiermee al gecremeerd nog voordat deze van start is gegaan. Shit.
En afgezien van hoe de medische wereld over een schrijvende arts oordeelt, wat vinden patiënten hiervan? Wil je als patiënt zoveel weten over je arts? Durf je nog wel naar een arts te gaan als jouw problemen vervolgens breed uitgemeten kunnen worden over het internet? Dubbelshit.

Ik lijk twee opties te hebben, carrière-technisch bekeken. Ik neem groots en dramatisch afscheid van deze blog en kom als het stof is neergedwarreld weer terug onder een pseudoniem. Of ik speel het op veilig en blijf onder eigen naam verder bloggen, maar dan over medische koetjes en kalfjes. De kerstboom in de hal van het ziekenhuis bijvoorbeeld, prachtig ding, kan niet anders zeggen.

Of optie 3: hoogste tijd om de medische wereld een beetje wakker te schudden. Welkom in 2013, waar artsen zich de mond niet laten snoeren. Waar we ten strijde trekken voor ons recht op meningsuiting en dat soort ongein. Al weet ik nog niet of ik zo moedig ben. Voorlopig bewaar ik in ieder geval eventuele kritiek maar voor de kroeg.

 

dokerisabelle