Mijn laptop was mijn leven. Ik deed alles met mijn laptop. Maar vanmorgen om 11.00 uur heb ik na een slepend ziekbed besloten de stekker eruit te trekken. Mijn laptop is niet meer.

Mijn laptop was mijn beste vriend. Hij en ik waren voor 4,5 jaar onafscheidelijk. ’s Ochtends zette ik hem aan na het ontbijt en hij ging pas weer uit wanneer ik mijn ogen dicht deed. Ik maakte aantekeningen, papers en blogs op mijn laptop. Ik beheerde foto’s, muziek en vrienden vanaf mijn laptop. Ik gamede, netflixte en chillde met mijn laptop (niet te hard over nadenken).

Ik herinner mij als de dag van gisteren onze eerste ontmoeting in de BCC. Ik moet bekennen dat het geen liefde op het eerste gezicht was. Hij stond tussen een hoop andere prachtexemplaren en hoewel ik mijn best had gedaan wat vooronderzoek te doen, voelde ik me toch als een bejaarde stratenmaker in een virtual reality ruimtestation. Ik begreep geen snars van al die specificaties.

Maar mijn laptop riep tot mij en ik ging met hem het studeeravontuur aan. Ik drukte op aan en het klikte meteen. Ik heb hem direct enthousiast overal mee naar toegenomen: van het begin af aan heb ik al mijn aantekeningen digitaal gemaakt en zoveel mogelijk artikelen digitaal gelezen. Mijn laptop had zelfs een naam: Mimosa, een verwijzing naar een gele plant die voorkomt in de Nederlandstalige versie van de Disneyfilm Sneeuwwitje. Vraag me niet waarom.

vaarwel_lieve_laptopZodra de garantietermijn was verlopen begon er wat frictie te ontstaan tussen mij en Mimosa. Misschien was hij overspannen of misschien vroeg ik gewoon te veel, maar langzaam groeiden we uit elkaar. Mimosa had moeite met zijn tijd mee te gaan en verloor de spontaniteit waar ik hem zo om was gaan waarderen. Het ging zelfs zover dat ik hem soms meerdere malen moest pushen, omdat hij botweg weigerde mijn instructies op te volgen. Ook Mimosa’s Pfeiffer zette druk op de relatie: de tijd dat we samen onbezorgd konden spelen werd korter en korter. Telkens moest Mimosa zich weer opladen.

Mimosa’s burn-out was een omslagpunt. Ik trok het niet langer. Natuurlijk wilde ik mijn oude vriend niet zomaar in de steek laten, maar er waren grenzen. Ik leverde de nodige thuiszorg – voeding, opruimen, zelfs verschonen – maar ik kreeg steeds minder terug. Ik schraapte de moed bijeen en probeerde na een verse koelpasta de problemen door te spreken. Dat was een vergissing. De discussie raakte oververhit, de ventilator tierde nog nooit zo luidruchtig en plots gingen de lichten uit. Mimosa raakte in coma.

Mimosa’s vervanger is mooi, licht en snel. Maar niet hetzelfde. Het matte scherm, de SSD-opslag, en de dedicated videokaart zijn een doekje voor het bloeden. Mimosa houdt een speciaal plekje in mijn hart als de laptop met wie ik zoveel heb meegemaakt en met wie ik zoveel heb geleerd, de laptop met wie ik volwassen ben geworden. Mimosa was mijn mentor en leerling, mijn vriend en vijand, mijn geluk en mijn ergernis. Vaarwel lieve laptop, bedankt voor alles, rust in vrede.

 

in-memoriam-mimosa