Dit had alweer mijn zesde El Cid kunnen zijn. Ik schrik me dood als ik zie hoe snel het gegaan is: zo word je in 2008 met je goedkope gratis tasje vol gratis pennen en condooms van hot naar het gesleept om uiteindelijk enigszins verdwaasd bij Quintus te eindigen, en zo sta je in 2013 als bijna-reünist het levend voorbeeld te zijn van het feit dat ik toen precies de juiste keuze heb gemaakt.

El Cid (1043-1099) te paard.

El Cid (1043-1099) te paard.

Eén keer was ik op vakantie tijdens mijn El Cid, één keer was ik er maar half bij wegens Lowlands, en één keer was ik op summer school in India. Alledrie had ik absoluut niet willen missen, maar ergens stak het wel dat dit nou samen moest vallen met de El Cid. Ook dit jaar kon ik niet van alles meegenieten vanwege mijn bijna-fulltime stage, maar ik was blij dat ik in ieder geval af en toe kon zien waar mijn dispuut allemaal mee bezig was. Ook als bijna-zesdejaars blijft het leuk: de hele week zodra het kan in dispuutskleren rondrennen en borrelen, eten met El Cid’ers en natuurlijk een groot feest organiseren, ons blacklightfeest op dinsdag.

Mis ik het, eerstejaars zijn en alle deuren van Leiden wijdopen voor me hebben? Ja, maar ik zou het niet over hoeven te doen. De El Cid was overweldigend, mooi, groots, geniaal en vermoeiend, en ik snap nog steeds niet waarom de week vernoemd is naar een Spaanse oorlogsheld, maar waar ik vooral blij mee ben, is waar die week toe geleid heeft. Een mooie vereniging, een prachtig dispuut, en de kans om dit jaar in, jaar uit aan de nieuwe eerstejaars te kunnen laten zien.

De verenigingen hebben in geen tijden zo veel leden aangenomen als dit jaar, natuurlijk mede doordat er meer mensen dan ooit zijn gaan studeren wegens de aangekondigde bezuinigingen op de stufi. Ik hoop voor alle eerstejaars dat ze a) nog in het pand van hun keuze passen en b) dat ze er als zesdejaars allemaal nog staan om de eerstejaars van 2018 te vertellen hoe fantastisch hun studentenleven is geweest.