Afgelopen vrijdag was het dan écht zo ver. Het LLP is voorbij. 55 Leidse leiders mochten bij de slotceremonie in de Marekerk hun certificaat ophalen. We waren er niet alle 55 bij – sommigen waren de wereld alweer aan het redden in een ver buitenland – maar, om een LLP-genoot te parafraseren, ‘Grootser dan dit wordt het niet.’

Groots was het. Bij kleine studies krijg je een toespraak van je scriptiebegeleider waar je een enorm rood hoofd aan overhoudt. Bij normale diploma-uitreikingen word je omgeroepen, krijg je je certificaat en word je met een beetje geluk op de foto gezet. Bij grote studies schijnt het zelfs zo te zijn dat je met meerderen tegelijk naar voren wordt geroepen… Hier ging dat beter. Ja, we werden met meerderen tegelijk naar voren geroepen – omdat we zelf onze speech gingen houden. Alle groepjes presenteerden één voor één in een korte pitch de resultaten van hun praktijkopdracht. Daarna kreeg je per groep de diploma’s en een bloemetje – en een heus kunstwerk waar voor iedereen ook nog een mooi verhaal bij zat. Hulde aan Ward voor de enorm creatieve uitspraken!

Het beeldje dat ik kreeg bij de uitreiking - we hadden allemaal verschillende beeldjes.

Het beeldje dat ik kreeg bij de uitreiking – we hadden allemaal verschillende beeldjes.

Wat de uitreiking extra leuk maakte, was dat de opdrachtgevers van de praktijkopdracht er ook bij waren. Onze eigen begeleiders van het UWV, dus, maar ook mensen van Oxfam Novib, de gemeente Leiden, Akzo Nobel en de Tweede Kamer. Onze ‘afstudeerpitches’ waren dus ook nog eens een visitekaartje van onszelf én van de universiteit… maar dat wisten we allang, want we moesten de pitches van te voren laten keuren door iemand van het LLP. Voordeel hiervan: voor het aller-, allereerst tijdens het LLP liep een dag niet uit! Zelfs na onze vijf staande ovaties die de organisatie van het LLP ontzettend verdiend had.

De groepsfoto van onze uitreiking.

De groepsfoto van onze uitreiking.

Na een groepsfoto die zesduizend keer over moet (ook excellente studenten komen te laat en kijken altijd de verkeerde kant uit en houden hun ogen dicht), was het tijd voor een borrel, en tijd om onze docent-coach uitgebreid te bedanken. Zij stond overigens inmiddels mijn vriend al over te halen om volgend jaar een honoursprogramma te gaan doen…