Goeiedag, ik ben het Gorlaeus-konijn. Het Gorlaeus is dat rare schotelvormige gebouw op het Bio Science Park, daar helemaal achter in. Ik huppel lekker op de grasvelden rond en knabbel zo hier en daar aan een paardenbloem. Je hoeft niet bang te zijn dat ik alleen ben, we hupsen hier met een groot aantal rond. Samen met mijn zwarte, grijze, bruine en witte wollige vrienden geniet ik van de rust.

Op een mooie zonnige ochtend liggen we al vroeg op de heuveltjes bij de sportvelden en zien we naar mate de tijd vordert de studenten binnendruppelen. Van de allervroegsten moeten we nog wel eens schrikken, die hadden we daar nog lang niet verwacht. Wanneer er erg veel fietsers verschijnen zoeken we een schuilplaats op, het wordt ons dan tóch te spannend. Rond negen uur wagen we ons weer naar buiten, maar dan moeten we nog wel oppassen voor de laatkomers. Die scheuren dan hard voorbij om het begin van het college nog te halen. Hier bij de bèta’s doen ze per slot van rekening niet aan het Leids Kwartiertje.

Soms zijn de studenten niet heel aardig voor ons en jagen ze ons woest op als ze hun fiets komen halen en wij daar net vertoeven. Maar zo nu en dan komt er een bioloog voorbij, die dan even grinnikt wanneer die ons ziet zitten. Ik word daar wel vrolijk van. Ik vraag mij dan vaak af wat zo’n bioloog dan wel van ons moet denken. Zou die zich niet afvragen waar wij vandaan komen? Met hoeveel we daadwerkelijk zijn en waar onze holen zitten? Of bijvoorbeeld hoe onze eerste voorouder hier gekomen is. We hebben namelijk de mooiste vachtpatronen, dus de kans is groot dat de voorouder een uitgezet huisdier is. Ik moet dan wel lachen, want dit alles is voor mij een weet en voor die bioloog een vraag. Bovendien zien wij meer dan die studenten weten.

‘Wilde’ konijnen op de foto krijgen blijkt nog een hele klus. Ze zijn erg schuw en slaan snel op de vlucht. Gelukkig vindt mijn konijn Dennis het totaal geen punt om even model te staan.

‘Wilde’ konijnen op de foto krijgen blijkt nog een hele klus. Ze zijn erg schuw en slaan snel op de vlucht. Gelukkig vindt mijn konijn Dennis het totaal geen punt om even model te staan.

Er is zo’n biologe, die vaak rond het Gorlaeus-gebouw huppelt. Zij komt hier nu al zo’n vier jaar. Laatst zat ik daar bij het Gorlaeus rustig op een sprietje te kauwen toen ik opeens opschrok en mijn oren spitste. Daar was ze weer, dezelfde biologe. Ze snelde naar binnen zonder naar mij om te kijken.

Nog geen half uur later kwam ze weer naar buiten en stond ze vlakbij even stil. Ze ontblootte haar tanden terwijl ze naar een vel papier in haar handen keek. Hoewel mijn instinct zou zeggen dat ze boos of agressief moest zijn, had ik het idee dat ze blij was met dit stuk papier. Alsof dit papier iets te maken had met de afgelopen drie jaar dat ze hier al langs komt. Misschien zelfs wel iets belangrijks, iets wat haar een betere bioloog maakt! Toen rolde ze het papier voorzichtig op en vrolijk neuriënd fietste de biologe weg. Ik hoop niet dat dit gedoe met het papier betekent dat ze niet meer terug komt. Het blijft toch wel een leuk gek volk, die Biologiestudenten.

IMG-20150415-WA0005