Precies een week geleden deed minister Jet Bussemaker een uitspraak die vrouwen uit het hele land uit hun stoelen liet vliegen. Heb je het even gemist? Dit is wat ze zei. Enthousiast deelde ik dit bericht op Facebook met de wereld – er zouden meer feministen moeten zijn die mannen niet overal de schuld van geven! Helaas waren vrij weinig mensen het met me eens. Toch blijf ik bij mijn standpunt, en dat van Bussemaker: vrijwillig fulltime ouder worden met een universitair diploma is doodzonde en oneerlijk tegenover de samenleving die in je geïnvesteerd heeft.

Gelukkige huisvrouw

Huisvrouw/-man worden is een keuze, zeggen sommigen, en je weet bij aanvang van je studie vaak nog niet of je überhaupt kinderen wilt, laat staan of je ervoor stopt met werken. Ik ben het hier op twee punten niet mee eens.
Ten eerste mag ik hopen dat ik niet de enige ben die al ver voor het moment dat ik volwassen werd, wist dat ik nooit van mijn leven vrijwillig thuis zou gaan zitten. Werkloos? Dan ga ik werk onder mijn niveau doen, of vrijwilligerswerk. Arbeidsongeschikt? Zelfs als je alleen nog je oogleden kunt bewegen, kun je het ver schoppen, kijk maar naar Stephen Hawking. Maar nooit, nooit van mijn leven laat ik me beperken tot het wereldje huis-school-supermarkt. En dat ben ik ook nooit van plan geweest – als ik huismoeder had willen worden, waarom zou ik dan gaan studeren?
Ten tweede vind ik dat je een morele verplichting aangaat op het moment dat je gaat studeren, om hier ook echt iets mee te doen. Een studie kost de samenleving namelijk veel meer dan dat het jou kost: tussen de 5500 en 30.000 euro per jaar. In ruil daarvoor mag je best iets voor de samenleving terugdoen. Aangezien veel mensen prima kinderen kunnen opvoeden naast een (parttime) baan of vrijwilligerswerk, snap ik niet waarom je in deze eeuw nog je leven uitsluitend wilt wijden aan het opvoeden van je koters.

Bussemaker benadrukt de economische factor nog sterker dan deze maatschappelijke factor. Zij herinnert vrouwen eraan dat ze vaak niet economisch afhankelijk zijn van hun man. En wat als de man overlijdt, wat als het echtpaar gaat scheiden? Dan moet je jezelf ook zien te redden. Zie je het sollicitatiegesprek al voor je?
“Mevrouw, u bent hoogopgeleid, maar u heeft een gat van tien jaar in uw cv. Hoe komt dit?”
“Ik heb mijn kinderen opgevoed.”
“Uw kinderen zitten nu nog op de basisschool, waarom gaat u juist nu weer werken?”
“Mijn man en ik zijn onlangs gescheiden.”
“U gaat werken omdat u geen man meer heeft die u kan onderhouden?”

Het enige wat ik jammer vind aan Bussemakers standpunt, is dat zij de positie van de vrouw hierin benadrukt. Over een huisvader heb ik namelijk al het bovenstaande ook te zeggen. Helaas is het zo dat het overgrote aandeel van de vrijwillig thuis zittende ouders vrouwen zijn. In deze eeuw is dat niet meer het probleem van de mannen. Het is je eigen keuze om thuis te gaan zitten, maar ik vind dat een erg domme keuze.