De nieuwe Times World University Rankings zijn gepubliceerd: juichen voor de gelukkigen (Leiden Humanities in de top-30 van de faculteiten!), lachen voor velen (Maastricht is doorgebroken naar de top-100!) en huilen voor de rest van de wereld.

Tragisch, eigenlijk, die ranglijsten: een universiteit die er niet in staat, is de moeite niet waard, en heeft het daarom enorm lastig om hogerop te komen. Leiden heeft hierbij veel mazzel: de universiteit heeft meer dan vier eeuwen lang een reputatie op kunnen bouwen. Aangezien mijn universiteit dus ouder is dan de Verenigde Staten, een feit waar mijn huisgenootje uit Seattle me stomverbaasd op wees, heeft Leiden een gigantische voorsprong gekregen die alleen universiteiten met veel geld hebben kunnen inhalen.

Leiden doet het prima, en als Nederlander kom je er zonder moeite binnen.

Leiden doet het prima, en als Nederlander kom je er zonder moeite binnen.

En kijk nu eens naar die top-30. Mooie universiteiten. Hoe kom je daar nou? Voor geen enkele universiteit in die top-30 is het zo makkelijk als voor Leiden. Voor veel studies heb je alleen je vwo-diploma nodig. Voor bijna alle andere studies heb je je vwo-diploma en een dosis geluk nodig. In andere landen kost het bloed, zweet, tranen en geld. Dat is zo erg nog niet als dat betekent dat je naar een topuniversiteit mag. Wat pas echt tragisch is, is een loodzware aanmeldingsprocedure waarmee je heel misschien aangenomen wordt op een universiteit die voor de rest van de wereld niets waard is. Kijk maar eens naar India.

Geen enkele Indiase universiteit staat in de top-250 van de wereld. En toch zijn Indiase universiteiten onvoorstelbaar moeilijk om binnen te komen. Als je het voor elkaar gekregen hebt om het eindexamen na twaalf jaar onderwijs te voltooien, wat onwaarschijnlijk is in grote delen van India, dan ben je er nog lang niet. De meeste staten vereisen nog een toelatingstest voor je specifieke studierichting, waarvoor je nog eens twee jaar ontzettend hard moet studeren. Vereist eindcijfer? 96%.

Studenten en hun familie staan uren in de rij om zich in te mogen schrijven voor een universiteit.

Studenten en hun familie staan uren in de rij om zich in te mogen schrijven voor een universiteit.

Ja, dat is een negen komma zes. Dat is namelijk de enige manier om genoeg kandidaten bij voorbaat af te wijzen in een land met 600 miljoen mensen jonger dan 25. Een goede Indiase universiteit krijgt 500,000 aanmeldingen per jaar. Slechts 2% wordt aangenomen. De aanmeldingen moeten ter plekke gebeuren op speciale aanmeldingsdagen, in de zomer, waarvoor scholieren en hun ouders urenlang buiten in de brandende zon staan te wachten. En hoe graag wilde jij gaan studeren?