De Honours Academy van onze universiteit is pas vorig jaar opgericht, maar ze doen hard hun best om hun studenten op alle mogelijke manieren te, eh, honouren? Zo stuurden ze in november vorig jaar een mail aan alle LLP-studenten en -alumni: of er iemand, op kosten van de universiteit, het G20 Youth Forum in Duitsland wilde bijwonen.
Of ik zin had om gratis een weekje in de Alpen zitten en studenten van over de hele wereld te ontmoeten, dus. Nou, vooruit…
De badge kan natuurlijk niet ontbreken.
Een paar weken later kreeg ik tot mijn verbazing te horen dat ik ook echt geselecteerd was, samen met drie huidige LLP-studenten, Mirrin, Monique en Rozetta. Ik was bang dat ze mijn studie misschien niet relevant genoeg zouden vinden. Want wat is de echte G20 ook alweer? Een groep van 19 landen en de EU die beslissingen maken over internationale economische samenwerking. En inderdaad, wat moet een literatuurwetenschapper daar?
Op de G20 Youth Summit, onderdeel van het Youth Forum, is het de bedoeling dat studenten met elkaar om de tafel gaan zitten om aanbevelingen te schrijven, in een officieel communiqué, voor de echte G20. Eén van de committees dit jaar was ‘Access to Education and Human Rights’, en daarvoor zochten ze een Minister of Culture. Aha, daar kan ik met mijn studies zeker wat mee: voor dit onderwerp moet je verschillende culturen en vormen van communicatie kunnen analyseren. En na twee Model United Nations op de middelbare school kon ik ook nog met diplomatieke termen gooien.
In 2007 deed ik voor het eerst mee aan een MUN, in Engeland. Ik was de ambassadeur van Ierland.
De Honours Academy meldde me aan, en ik had er zin in. Helaas verzandden de volgende maanden in lichtelijke chaos. De organisatie communiceerde namelijk niet erg duidelijk: we kregen meerdere lange mails van meerdere personen op één dag, terwijl andere belangrijke informatie niet doorgegeven werd. Zo kregen we begin januari een lijst met deadlines voor stukken die we bij onze Head of State moesten inleveren, zonder te vermelden wie dat was, of zelfs wat deze stukken dan precies inhielden. Uiteindelijk kwamen we erachter dat we minder dan een maand hadden om een lijst in te sturen met 50-70 artikelen die we ter voorbereiding hadden gelezen. Tsja, je wordt natuurlijk niet voor niets door de universiteit gesponsord.
Ondertussen werden we lekker gemaakt met de extra’s op het programma: een galadiner én een avond in traditionele Beierse stijl. Voor die laatste was de dresscode lederhosen/dirndl, hoewel je gelukkig ook in cocktail mocht komen (ik denk niet dat iemand erop zit te wachten om mij in een dirndl te zien). Voor het gala sprak de dresscode voor mij als lid van een studentenvereniging redelijk voor zich, maar natuurlijk stond er wel uitleg in het programma. Alleen de manier waarop… “Natural jewelry or expensive ornaments” stond er bij de uitleg voor de vrouwen. Pardon?!
Eigenlijk waren we dus vooral in de war, toen we vertrokken. Maar dat kon ons eigenlijk niet zo gek veel schelen toen we eenmaal in het vreselijk pittoreske alpendorpje Garmisch-Partenkirchen (van het skischansspringen, jeweetwel) aankwamen, samen met studenten uit Japan, Australië, Nieuw-Zeeland, Canada en andere oorden waar je een jetlag van krijgt. We hadden er zin in. Morgen meer.
Het Youth Forum was gigantisch, en groots opgezet.
