Zo, het zit erop. Zo goed als. Alle vakken zijn gehaald, de scripties zijn ingeleverd, het is alleen nog één verdediging en de cijfers afwachten. Dus heb ik nu eindelijk ook de rust om een beetje na te denken over het afgelopen jaar.
Eén van de dingen die je achteraf pas op kan vallen is de steun die je van vrienden en familie krijgt. Nou weet ik ook wel dat ik een geval apart ben. Een dubbele master combineren met én bijbaantje én het voorzitterschap van een studievereniging, dat is nogal wat. En eigenlijk ((Schoon)Ouders, Vriendlief, Vriendinnen: jullie hadden gelijk!!) ook gewoon te veel. In ieder geval wel voor de manier waarop ik met stress omga: ik ga in mijn eigen wereldje leven, waarin ik voornamelijk gericht ben op de dingen die MOETEN gebeuren (papers, colleges, bestuursvergaderingen, etc.) en een kort lontje krijg ten opzichte van mijn omgeving.
Ik heb veel in mijn leven om dankbaar voor te zijn: dat ik genoeg vaardigheden heb om überhaupt twee studies te kunnen doen, dat ik een eigen huisje heb waar ik in alle rust kan leren en studeren, dat ik niet bang hoef te zijn voor het zwarte gat na mijn afstuderen, dat ik een warm welkom heb gekregen op de school waar ik ga werken vanaf september, en dat ik hele prettige supervisors heb gehad voor allebei mijn scripties, om maar een paar dingen te noemen.
Maar nog veel dankbaarder ben ik voor Vriendlief, mijn Ouders, mijn Schoonouders en al mijn Vrienden en Vriendinnen die zich dit jaar hebben aangepast aan mijn korte lontje en drukke schema. Hopelijk kan ik hen ooit dezelfde steun bieden die ik dit jaar van hen heb mogen krijgen. Het zijn maar drie kleine woordjes en eigenlijk zeggen we ze niet vaak genoeg (al mag ik Vriendlief niet meer bedanken voor helpen bij de afwas of andere huishoudelijke klusjes die hij aanpakt), maar bij deze wil ik ze ditmaal opdragen aan iedereen op wie ik heb mogen steunen dit jaar: Dank Jullie Wel!
