Heb ik alles wel ingeleverd? Is mijn cv zo in orde? Is mijn Engels goed genoeg in die motivatiebrief? Maar vooral: waarom is die deadline al zo snel? Een master aanmelding vereist een heus masterplan.
Het is al weken bekend: de deadline voor de master aanmelding is op 15 juni, niet eerder, niet later. Toch krijg ik het voor elkaar om, zoals een goede student betaamd, te wachten tot het allerlaatste moment. Ik ren heen en weer tussen mijn kamer en het Lipsius, tussen het Lipsius en Plexus en van Plexus weer terug naar het opleidingssecretariaat: even vergeten dat ik ook nog mijn Transcript of Records moet aanvragen. Eigenlijk zou ik nu bezig moeten zijn met het afronden van die eindeloze scriptie. Gelukkig zit een vriend van mij met hetzelfde probleem. We motiveren elkaar via Whatsapp door te zeggen dat alles wel goed komt en we checken elkaars aanmelding: “Wat heb jij daar ingevuld?”. Toch fijn om er niet alleen voor te staan bij zo’n belangrijke toekomstplanning.
Paniek: wat lever je allemaal in voor een master aanmelding?
Naast een CV en een motivatiebrief moet je voor je master aanmelding twee recommendation letters inleveren. Best wel lastig: welke docenten ga je deze laten schrijven? Je vraagt eigenlijk of iemand een brief voor je kan schrijven vol met jouw goede eigenschappen. Gelukkig heb ik twee docenten gevonden die mij goed kennen en hiertoe bereid zijn. Ik weet dat wát er dan geschreven wordt ook wel echt gemeend is, en het zijn twee prachtbrieven geworden. Toch voelt het van mijn kant als vissen naar complimentjes.
Na drie uur ploeteren in de computerzaal met nog meer zwetende studenten is ‘ie dan toch echt de deur uit. Wat een opluchting. Afgezien van het feit dat ik vergeten ben te eten en dus ontzettend gammel ben en dat internet er geen zin meer in leek te hebben op precies de momenten dat ik mijn aanmelding op wilde sturen (PANIEK!), ging het best aardig. Maar goed, het is het uiteindelijk allemaal waard. Hopelijk kan ik straks beginnen met de Research Master Linguistics!
En toen waren we er nog niet…
Eind goed al goed, dacht ik. De volgende dag, oftewel de o zo gevreesde vijftiende juni, bedenk ik me dat het misschien verstandig is me in te schrijven voor een back-up master met automatische toelating. Je weet maar nooit of je door de selectie heen komt. Hoe moeilijk kan het zijn: log in op Studielink, klik je master aan, kleur een paar hokjes in en voilà! Maar helaas. Je houd het niet voor mogelijk, maar de master in kwestie staat er gewoon niet tussen. Mijn docenten zijn net zo verbaasd als ik. Conclusie: licht panikerend terug naar het Plexus.
Daar aangekomen blijk ik niet de enige student met dit probleem. “Alle taalkunde masters staan sinds dit jaar onder het kopje linguistics, en die van letterkunde onder literary studies. Dat is nieuw.” “Maar meld ik me dan niet aan voor taalwetenschap? Want dat is niet de bedoeling.” “Nee nee, je kan alleen pas na drie vragen een track kiezen.” Oh. Een beetje perplex(us) en met een dom gevoel dat ik hier zelf niet opgekomen ben, keer ik terug naar mijn docenten om het nieuws mede te delen. Een uur later ben ik ingeschreven.
Stress hoort erbij
Ach ja, paniek en uitstelgedrag zijn nou eenmaal onontkoombaar in het studentenleven. Bovendien is een master aanmelding niet niks, het bepaalt zoveel! Waar ga je je in verdiepen, waar zie je jezelf later werken, of ga je na je master voor een PhD? Dan wil je natuurlijk wel dat je aanmelding er netjes en verzorgd uitziet zodat de toelatingscommissie ervan overtuigd is dat je geschikt bent voor de vervolgopleiding. Gezonde stress en een beetje paniek kunnen dan echt geen kwaad.
Maar de volgende keer begin ik echt eerder. Écht. Beloofd.
