Handtekening zetten in het zweetkamertje

Handtekening zetten in het zweetkamertje

Op dit soort dagen ben ik blij dat ik in Leiden heb gestudeerd. Mijn diploma-uitreiking was wat je noemt een plechtigheid, waar het ene ritueel opgevolgd werd door het andere. Dit allemaal in een prachtig oud academiegebouw, naast de hortus midden in de binnenstad van Leiden.

Met vrienden en familie liep ik naar binnen een oud klaslokaal in met de afgebroken krijtjes nog onder het stoffige schoolbord. Een kwartier lang hoorden we allemaal een speech die alleen maar over mij ging. Ik hou er eigenlijk niet van om het middelpunt van de belangstelling te zijn, maar vandaag maakte ik een uitzondering en genoot.

Na het handen schudden en mijn handtekening zetten in het grote boek van de universiteit, op naar het laatste ritueel: tekenen in het zweetkamertje. Een dwaze gewoonte misschien, maar juist daarom ook wel weer zo leuk dat ik er graag aan meedeed. Eigenlijk is het gewoon een kamertje vol handtekeningen, maar die van mezelf erbij zetten voelde als het afsluiten van een hoofdstuk. Met één grote poppenkast, maar wel een érg leuke. Op naar het volgende hoofdstuk.